“AH BİR AĞLASAM…” DEDİNIZ Mİ HİÇ?

Gün boyu bizler gibi, çocuklarımız da pek çok durum yaşarlar. Onun yapamadığı problemi arkadaşının yapabilmesi, koşarken yere düşmesi, ona sıra gelmemesi vb. durumlar üzüntü, kıskançlık, hayal kırıklığı, endişe gibi duygulara dönüşerek duygusal sandığında depolanır. Bazen o sandık öyle dolar öyle dolar ki; ufacık bir tetikleyici kapağın açılıp içindekilerin etrafa saçılması için yeterli olur. Yani diğer bir deyişle çocuğumuz gün içerisinde yaşadığı, ifade edemediği, belki anlamlandıramadığı pek çok duyguyu içine atarak biriktirir ve aniden gelen şiddetli ağlamalarla o biriken, gerilim yaratan duygular artık bir çıkış yolu bulmuştur. Bir anlamda bu patlama çocuk için duygusal bir ihtiyaçtır ve ebeveyn olarak onu susturmaya, ikna etmeye çalışmak yerine, yanında ve sakin kalarak ağlamasına izin vermek çok daha işlevsel olabilir.

“Çok kızdın, galiba biraz da üzülmüşsün, sanırım biraz ağlamak istiyorsun, ağlayabilirsin ben yanındayım, istediğin zaman konuşabiliriz” gibi cümlelerle duygularına alan açmak; eğer izin veriyorsa onu sarmalamak, belki sadece elini tutmak çok daha anlamlıdır. Tanımlayamadığı duygularını anlamaya ve aynalamaya çalışarak, zamanla onun da duygularını fark ederek ifade etmesine, baş edemediği duygularının baş edilebilir hale gelmesine yardımcı olabiliriz. Çoğu zaman bu kriz anlarında anlaşıldığını hisseden çocukların, ağlamanın ardından sakinleştiğini, rahatladığını hatta gününe çok daha pozitif devam edebildiğini görmez miyiz?

SİNİR İHTİYACI MI, DUYGUSAL İHTİYAÇ MI?

Ancak bu elbette her ağlamanın, her yüksek tepkinin bir rahatlama ihtiyacı olduğu anlamına gelmez. Bu durumun ne kadar sık tekrarlandığı, çocuğun genel ilişki ve davranış biçimi, yıkıcı davranışların varlığı ayırt edici olabilir. Çünkü bazen çocuğun ihtiyacı olan, ebeveyni tarafından konulacak sağlıklı sınırlardır.