ONLARA SADECE SOMUT ŞEYLER Mİ BIRAKIRIZ?

Çocuklarımız bizden önce genetik bir yapıyı miras alır. Bilimin yıllardır gücünü anlamaya çalıştığı biyolojik bir alt yapıdır. Bazen göz rengimizi, saç şeklimizi ve hastalıklarımızı onlara aktarırız bazen de kişilik özelliklerimizi bırakırız. Genini taşıdığı annesi ve babasıyla aynı evde büyüyen çocuk o genin yaşama yansıyan biçimini de miras sandığına ekler. Sandığın içindekiler artmaya başlar. ONLARA SUNDUĞUMUZ “HER ŞEYI” TOPLARLAR Çocuklar, miras sandıklarına iyi ya da kötü ayrımı yapmaksızın her şeyi alırlar. Anlam verdikleri ve anlamakta zorlandıkları şeyler bile o sandığın içine yerleşir. Bazen sebepsiz yere hiçbir açıklama getiremeyecekleri davranışlarda bulunabilir. Bu onların sandıklarından çıkarıp kullanmayı denedikleri bize ait özelliklerimizden biri olabilir. Çok kızgın, çok üzgün, çok kırılgan, çok umursamaz, çok neşeli ya da çok korkak gözükebilirler. Yaşadıkları duruma uyum sağlamayan davranışlarla sandığınızdan daha çok karşılaştığımız o an geldiğinde sakince kendimize sormalıyız. “Şu an yaşadığı şeyi yapmayı nasıl öğrendi?”

BİZDEN ALDIKLARI HER ŞEYİ YORUMLAYAMAZLAR

Çocuklar, bilgileri ham halleriyle depolarlar. Yaşam deneyimleri az olduğu için o bilgiyi işlemeyi bilmezler. Kafalarının içindekine benzeyen bir olayla karşılaştıklarında aynen öğrendikleri gibi davranmayı denerler. Çoğu zaman da şiddetle duvara çarparlar. Böyle anlarda desteğimize her zamankinden çok ihtiyaç duyarlar.