Giriş
2008 Pekin Paralimpik Oyunları sırasında, bir akşam Güney Kore, Amerika Birleşik Devletleri, Hollanda, Almanya, Avusturya, Yunanistan Paralimpik Komitesi Başkan ve Genel Sekreterleri’ni özel bir yemeğe davet ettik. Kendilerine, ülkelerinde engelliler sporu konusundaki yaptıklarını takdirle izlediğimizi, bazı konularda örnek aldığımızı anlatarak şu soruyu sorduk: “Dünya için ne yapıyorsunuz? Niçin Uluslararası Gençlik Kampları yapılmıyor?” Sonunda oybirliği ile karar verildi. Aynı yılın kasım ayında İstanbul’da toplanarak, zamanın Spor Bakanı Sayın Murat Başesgioğlu’nun tanıklığı ile protokol imzalandı.
2009 Marmaris
2009 senesinde Marmaris’te, 2010’da Güney Kore’de, 2011 yılında ise Hollanda’da 7-8 ülkenin katılımı ile 12-17 yaş arasındaki görme ve bedensel engelli genç sporcular bir araya geldi. Daha sonra diğer bazı ülkeler de bu kamplara katılmak istedi. 2012’deki Atina Paralimpik Oyunları nedeniyle ara verilen kampların 2013’te yeniden başlatılması için prensip kararı alındı. 2012 senesinde bu kampla ilgili Spor Genel Müdürlüğü ile yaptığımız görüşmelerde bize “O kadar da önemli değil, yaparız” denildi (sanki ne yapacaklarını biliyorlarmış gibi). Daha sonra da Spor Toto Teşkilat Başkanlığı ile imzalanan anlaşma şartlarını yerine getirmeyerek ve 3 sene sonra sözleşmenin bir maddesine dayanarak, iyi niyet kurallarına uymayan bir davranışta bulundular.
[[HAFTAYA]]
Tarihe karıştı...
Geçen yıl Atina’da yapılan Uluslararası Paralimpik Komitesi Genel Kurulu’nda, yine birçok ülkenin sorularıyla baş başa kaldık. Çünkü, bu kampları Türkiye başlatmıştı. Hatta Amerika Paralimpik Komitesi Başkanı 2008’deki yemekte, “Türk dostlarımız gibi düşünmediğimiz için biraz üzgünüm, biraz da kıskandım, ama Türkiye’nin liderliğini kabul ediyoruz” demeye kadar işi götürmüştü. Bu girişim Gençlik ve Spor Bakanlığı’nın 2012’de ilgilenmemesiyle tarihe karıştı.
‘Ayak uydurmak zorunda kaldık’
Geçtiğimiz haftalarda ‘Antrenörlerimiz engelleri aşıyor’ projesi kapsamında ilk eğitimler başladı. Spor Genel Müdürü Mehmet Baykan, T.C. Devleti’nin engelli bireyi olan ailelere yardım ettiğini, engelli bireylerin tedavilerini ücretsiz yaptığını dile getirerek “Biz de tüm bu gelişen şartlara spor ailesi olarak ayak uydurmak zorunda idik” dedi. Umarız genel müdürün bu sözleri sürç-i lisandır. Yoksa bu söylediklerinden, bu işleri zorla yaptığı anlamı çıkıyor. Kendisine tavsiyemiz, 2005’te çıkan Engelliler Yasası’nın 33. maddesini tekrar okuması ve ona göre bir değerlendirme yapmasıdır.
Engelli sporu 3’e ayrılır
Bir başka konu ise, aynı konuşmada genel müdür “Evinde oturan, ara sıra dışarıya çıkma imkanı bulabilen engelli bireylerimizin, gerek tesislerimizde, gerekse kendi evlerinde spor yapmaları yolunda bir adım attık” dedi. Ancak bu adımı hangi sisteme göre attılar? Gelişmiş ülkelerde, engelliler sporu genelde 2’ye hatta 3’e ayrılır. Birincisi, performans sporu, ikincisi, rehabilitasyon sporu, üçüncüsü ise halk sporudur. Bunların hangi koşullarda, hangi tip antrenörler tarafından yetiştirileceği de bu ülkelerde yıllardır uygulanan metotlarla geliştirilmiştir. Ayrıca Genel Müdür Mehmet Baykan geçtiğimiz yıl, 542 engelli spor kulübüne 2 milyon liranın üzerinde maddi yardım yaptıklarını (daha önceki konuşmalarında 2 milyon diyordu) belirtmiş. Yani, bir engelli spor kulübü başına 3.600 Türk Lirası gibi bir rakam düşüyor. Taşıma suyu ile değirmeni döndürme örneğine benziyor. Bu tip çalışmaları bir sistem içerisinde yapmadığınız sürece, sonunda başarı sağlayamazsınız. Yarın öbür gün engelliler sporu için bir şeyler yaptığınızı zannederek siz de o görevi bırakır gidersiniz. Kendisi ile henüz tanışmadık. Ama ümidimiz bugüne kadar ki beyanatlarına bakarak, Gençlik ve Spor Bakanı Akif Çağatay Kılıç’da.
Güzel Söz: Kişi, korkaklık ile kaderden kurtulamaz. Hz. Muhammed
Maddi manevi yardım istiyorum’
4 yıldır cezaevindeyim, 5 yıl daha buradayım. Ayağımdan ameliyat oldum. Ama hâlâ yüzde 40 engelliyim. Rahat edebileceğim ayakkabıları giymem lazım. Maddi imkanım olmadığı için ailem ve sağlığımla ilgilenemiyorum. Maddi ve manevi sıkıntı içindeyim. Duyarlı ve anlayışlı kişilerin bana yardım eli uzatmasını rica ediyorum. İşitme cihazına, ortopedik spor ayakkabılarına, eşofman takıma ve kışlık kıyafete ihtiyacım var. Durumumu anlayışla karşılamalarını herkesten rica ediyorum. Adnan Polat Ümraniye E Tipi Kapalı Cezaevi B 12 Koğuşu /İstanbul
Neden doğdum bilmiyorum
Doğmadan ölüme gidiyorum Hep ağlıyor, gülmüyorum Kimseye suç atmıyorum Neden doğdum bilmiyorum Dünya malına güvenmiyorum Sahtekarlık bilmiyorum Parayı malı değil Gerçek dostu seviyorum Neden doğdum bilmiyorum Kimseye suçlusun Demiyorum Güneş yüzü görmüyorum Hayattan zevk almıyorum Neden doğdum bilmiyorum Erdem Ateş erdem-ates@hotmail.com
‘Mektup bekliyorum’
Demir parmaklıklar ardındayım. Duygularıma, düşüncelerime, yalnızlığına ortak olacak, bana kalemiyle arkadaşlık edecek herkesten mektup bekliyorum.
Yusuf Buğa Pınarhisar Kapalı Cezaevi B-3 Koğuşu Kırklareli
‘İşitme cihazına ihtiyacım var’
İşitme engelliyim, iki kulağım da duymuyor. İşitme cihazına ihtiyacım var. Maddi durumum olmadığı için cihaz alamıyorum. Annem 2012’de vefat etti. Babam ve ağabeyim var. Yardımlarınızı bekliyorum. Çetin Osmankocaoğlu Tel: 0545 608 59 36
