Neslican Tay...

Henüz 18 yaşındaydı... Üniversite sınavına girmeden 2 hafta önce kansere yakalandığını öğrendi. Öğrendiği ilk günden itibaren kanserle sonuna kadar savaşma kararı aldı. Ağır kemoterapiler verilmeye başlandı ama sonuç alınamayınca sol bacağını kaybetti...

Kaybedişine ve dayanılmayacak ağrılarına rağmen o “Üzülme lüksüm yok” diyerek hayata sımsıkı tutundu: “Bacağım gitti, ama hayat enerjim yerinde duruyor!” dedi.

UMUDU YAYDI

Yavaş yavaş yaşamaya dair umudunu sosyal medyada ulaştığı kitlelere yaymaya başladı.

Bir video çekti: “Güzel olan biziz saçlarımız değil” dedi... Tedavi olan binlerce insana ışık oldu. Yaşadığı tüm olumsuzluklara rağmen kendisini sevmekten hiçbir zaman vazgeçmedi. Bir yandan tedavi oldu bir yandan sosyal sorumluluk projelerinde yer aldı bir yandan da tedavi gören çocukların yanında oldu. Bunca ameliyatın ve ağrının arasında ertelemek zorunda kaldığı sınava girdi, psikoloji bölümünü kazandı. Engelliler için de birçok projede yer aldı.

‘NEDEN BEN’ DEMEDİ

Bir değil tam dört kere kansere yakalandı. Her defasında üstesinden geleceğine inandı. “Ben bir bacaktan ibaret değilim” diyerek kanserle nasıl başa çıktığını hep anlattı. ‘Neden ben’ demedi, ‘Demeyin’ dedi. “Belki öleceğim ama savaşarak öleceğim” sözleri hafızalara kazındı. Gencecikti, kısacık hayatına çok ve çok büyük şeyler sığdırdı.

Binlerce insana umut olması bile yüzyıllar kadar yaşamaya değerdi belki onun için ama yaşama tutunmayı da çok istiyordu. “3 kere yendim, 4. de yolda” dedi...

Ama olmadı... Hepimize “Ah be Neslican” dedirtti. Bundan sonra tek dileğim Neslican’ın umudunun, Neslican’ın mücadelesinin onun ruhuna yakışacak projelerde yaşatılması. Sonsuz uykusunda bile, bu mücadeleci ruhun umut saçmaya devam etmesi...