Giriş
"Kolay kolay bir oyuncu ile aidiyet kurmam. Hele günümüzde endüstriyel futbol arma, forma, ruh dinlemezken adanmışlık aramak acı çekmeye talip olmaktır. Fenerbahçe, geçen yıl Osmanlıspor maçında berabere kalıp şampiyonluk şansını başka bahara bırakınca orta sahada yere çöküp gözyaşlarına boğulan ve “tribünlerde bir çocuğun bakışını gördüm, dayanamadım” diyen Mehmet Topal’ın sahiciliğini sevdim ben. Hayatım boyunca kartlarımı hep açık oynadım. İstesem de beceremezdim. Ne hissetiysem yüzümden okunurdu çünkü. Belki de bu yüzden sevdim Mehmet Topal’ı. İçinden geldiği gibi davrandığı için. İspanya’ya da gitse Malatya merkezde Hanımın Çiftliği beldesindeki Merkez Camii’ne yardım edip duyulmaması için ant verdirdiği için mesela…"
2017'de kaleme aldığım "Sakin Göllerin Kuğusu: Mehmet Topal" başlık yazımı yukarıdaki paragraf ile bitirmiştim... Türk futbolunda başka bir mümkünün temsilcileri arasında gördüğüm Mehmet Topal'ın 2012'den bu yana ter döktüğü Fenerbahçe'den ayrılışı böyle olmamalıydı. Performansını eleştirebilirsiniz bu konuda hiçbir beis yok. Fakat tüm takım iyi değilken günah keçisi olarak Mehmet Topal'ı seçmek doğru değildi. Bunu hak etmedi. Hayatın her alanında ne yazık ki bu bakış açısı hakim son dönemde... Suçu birinin üstüne yıkıp rahatlamak. Oysa futbol bir takım oyunu aynı 'hayat' gibi...
Bir oyuncuyu kulübünden bu şekilde ayrılmaya sürüklemek mutlaka eleştirilmesi gereken bir tavır. Sadece içimizdeki öfkeyi kusacak tüm nefretimizi üzerine yığacak bir obje bulmanın rahatlığıyla azıcık sakin kalsak kurmayacağımız binlerce cümle sarf ediyoruz. Yarın bir gün Fenerbahçe'de oynamak isteyen oyuncular Mehmet Topal'ın başına ne geldiğini görmeyecek mi? Buna göre karar almayacak mı mesela? Taraftar bu oyunun çok önemli bir parçası elbette. Fakat her aksiyonlarını da doğru kabul etmek bizi uçuruma sürükler... Mehmet Topal gidecekse de son kez alkışlarla uğurlanmalıydı stattan... 2012'den bu yana ter döktüğü, emek verdiği, başarısı için çaba harcadığı bir kulüple yolları böyle ayrılmamalıydı.
