Artiz Mektebi

İyi bir tiyatro izleyicisi olmak bir kültürdür. Sanata gönül vermiş kişilerin ortak noktasıdır Sahne. Orada farklı bir enerji vardır. Seyircisiyle sanatçı bütünleşir. Elinizi uzatacak kadar yakınsınızdır. Öyle beyaz perde gibi ütopya değildirlel. Sizden biridirler. Olmak istediğiniz veya yaşantınızda karşılaştığınız figürlerdir.

Hayat zaten bir tiyatro oyunudur. İşte geldik gidiyoruz duygusuyla süslediğimiz repliklerin içinde her anımızı değerlendirmekten öteye yapacak bir olayımız yok. Herkes kendi filminin başrolünde değil mi. Tiyatro severlerin akıllarına yerleşmiş bir oyun olan ‘’Artiz Mektebi’’ bir konservatuvarda okuyan öğrencilerin ve öğretmenlerin başından geçenleri anlatan bir güldürü. Batı hayranı okul müdürüne karşı öğrencilerin vermiş oldukları mücadeleyi, birbirini seven biri yoksul, biri zengin iki gencin hem ailesiyle hem de okulu ticarethane olarak gören okul müdürüyle olan mücadelesini, yıllar sonra aynı okulda karşılaşan iki emekli öğretmenin aşklarını anlatan bir oyundur.

Klasik tiyatro meraklıların yakından bildiği, Hamlet’ten bir kesit oynadığı Türkiye'nin en iyi tiyatro oyunlarından biridir. Birkaç karakterle akıllarda kalmıştır. Savaş Dinçel'in başarıyla canlandırdığı kendi işinden başka sanatla ilgili her türlü işi başarıyla yapan hademe rolü ki; kuğu gölü balesi yapıp babasının ruhunu gören Hamlet'in trajedik komedisidir.

HAYAT BİR TİYATRO OYUNU MU?

Bir televizyon dizisinin, "Sahne aynı ama roller farklı" diye başlayan jenerik müziğinin sözleri gerçekten de toplumda çoğunluğun ortak görüşü. Birçok insandan, "Hayat bir tiyatro sahnesidir" diyerek yaşamın ne denli acımasız olduğu ve kimi zaman bir kukla, kimi zaman oyuncu gibi her insana farklı roller yüklediği sözlerini duyarız. Hayret verici sıklıkla kullanılan bu klişe sözleri söyleyenler, muhtemelen kendilerini rollerine fazla kaptırmış kimseler olmalı. Bazen her şeyi çok ciddiye alıyoruz. Zannediyoruz ki yaşam bin yıl sürecek ve bitmeyen sorularımızın cevabını yaşamın sonunda çözeceğiz. Bilinmezlikler denizinde yüzmeye devam ederken hepimiz kendi kulaçlarımızla yol almak zorundayız.

Rol yapmayı "Hayatın gerçeği" olarak gören birçok kişi, genellikle kendisini diğer insanlardan üstün görür ya da göstermeye çalışır. Konuşması, davranışları, sözleri hatta bakışlarıyla samimiyetsiz, yapmacıktır. Gün içinde rolünü başarıyla oynar, akşam olduğunda anne babası, eşi ya da çocuklarıyla birlikteyken de rolünü kesintisiz sürdürür. Gece oyunun perdesi kapanır ancak sabah yeniden maskesini takıp yaşam sahnesindeki rolünü alır. İnsan, rolünden ne kadar sıyrılır ve kendisi olursa o denli güzeldir. Ancak birçok insan etrafındaki insanları hoşnut etmeyi hedeflediği için, kendisinden beklenen neyse o hayatı yaşar. Doğru, iyi, güzel ve yararlı olan yerine, çevresindekilerin beğenisine uygun olarak kendisine hangi kimliği uygun görüyorsa, o kimliğin gerektirdiği rolü üstlenir.

Neden bu kadar çevresel faktörlere bağlı yaşıyoruz sorusunun cevabı meçhul. Kimsenin cevabını bilemediği konulardan ahkam kesmek bazen yanıltıcı sonuçlar da getirebilir. Görüyoruz ki, insanoğlu karmaşık bir yapıya sahip. Bu kaosu yaratan aslında hayatın kendisi. Yaşam yolculuğunda ilk ve son durak arasında uzun zannettiğimiz küçük bir gezi. Başlangıçlar ve sonlar arasında kesin çizgi yok. Drama ve komedi olaylarının iç içe yaşandığını bir ‘’Artiz Mektebi" Başrol dediğimiz her neyse, onunda önemi yok. Sonuçta aklan kalan hoş bir seda. Her şey bir gün unutulmaya mahkum.

En güzel anılar bil, bir gün buhar olup uçacaktır. Hayat sahnesinin en güzel rollerinde hep birlikte sevgi birliği içinde olmak ümidiyle sevgiler.

Hayat bir deneme ve yanılmadır ( anonim)