Düşündürdükleri

Denktaş’ın ardından düşünüyorum.
Ya taksim, ya ölüm diye vaktiyle ne mitingler oldu Türkiye’de... Taa Fazıl Küçük zamanından beri.
Şimdiki gençliğin umurunda mı acaba Kıbrıs? Bunu bilmiyorum.
O yıllar, Fenerbahçeli futbolcu Basri Dirimlili’ye “mücahit” derlerdi tribündekiler. Çünkü Kıbrıslı mücahitler, fedakârlık ve kahramanlık sembolüydü. Şimdiki gençler, mücahidi bilirler mi acaba?
Yoksa Kıbrıs, sadece bir sayfiye mi?
* * *
Türklerle Rumların arasındaki ihtilaf, Türklerle Türklerin arasındaki ihtilaf’tan daha büyük olamaz.
[[HAFTAYA]]
Nemelazım’cılar, bana ne’ciler, ver kurtul’cular dahil, kaç türlü fraksiyon var... Ama Annan Planı’na alternatif bir Türk Planı hâlâ yok.
Kıbrıs Davası.
Güzel laf... Tamam da, ortada dava da yok.
* * *
İki taraf da UEFA’lı olduğu için biz Güney Kıbrıs’la resmi maç yapıyoruz, değil mi?
Öyleyse Güney Kıbrıs’ı tanıyoruz demektir. Adamlar konsolosluk açmaya kalksalar ne cevap vereceğiz? Ama AB Dönem Başkanı Rum Kesimi’yle masaya oturmayacakmışız: Bana mantıksız geliyor. Ve Rauf Denktaş, her seferinde haklı çıkıyor. Son görüşmemizde demişti ki:
Bu UEFA meselesi başımıza iş açar. Buyurun işte... Burnumuzdan yakaladılar bizi. Kaçamıyoruz da...
Gerçi Denktaş’ı “uzlaşmaz” bulanlar çoktur ama “tutarsız” bulanına hiç rastlamadım.
Allah rahmet eylesin.
Nur içinde yatsın.
Böyle bir Dava Adamı, dünya’ya ender gelir. Öldükten sonra kıymetini bilmek ise Türklüğün şânındandır.