Giriş
Farklılıklar insanın ruhunu aydınlatır, sıradanlıktan çıkarır, özgünleştirir.
Her birimizin farklı kırgınlıkları, düşünceleri, hırsları, mutlu oldukları, saç rengi, göz rengi hatta en kusursuzu parmak izleri vardır.
Herkes bu kadar farklıyken gerçekten özel yaratılmış insanları ne kadar kabul ediyoruz peki?
Otizm, down sendromu, serebral palsi kelimeleri sizin için ne ifade ediyor? Disleksi, dikkat eksikliği, kekemelik bunların anlamları nedir biliyor musunuz?
Ya da dilimize pelesenk olmuş “şizofren midir nedir?” söz öbeğindeki “şizofren” kelimesinin başkasının canını ne kadar acıttığını düşünüyor muyuz?
Türkiye’de yaklaşık 70 bin down sendromlu, 550 bin otizmli, 600 bin serebral palsi, 120 bin disleksi, 600 bin şizofren hastası bulunuyor. Sayılar küçümsenmeyecek kadar fazla.
Her çocuk kusursuz doğar
Bu özel insanların en zorlandığı aşama ise aslında tedavi değil, okul çağı ve akran ilişkileri.
Özel bireyler okula gitmek istemiyor ve yanlış yapma korkusuyla derslere katılamıyorlar.
Bu durumu engellemek için çocuklarımızın yanında ayrıştırmacı konuşmalarımızdan vazgeçelim, arkadaş seçimlerinde onu sürekli popülariteye itmeyelim ya da sırf biz istemiyoruz diye farklılığı olan bir arkadaşıyla konuşmasını engellemeyelim.
J.J.Rouseau, Emile adlı kitabında bir çocuğun kusursuz doğduğundan ve hiçbir kötü düşünceye sahip olmadığından bahsediyor.
Yani bir çocuk, eğer çevresinden öğrenmezse, birini küçümsemeyi, dışlamayı, aşağılamayı bilmez diyor.
Bırakalım çocukları iyi kalsın, farklılıklardan beslensin, kişilikleri zenginleşsin, büyümeden olgunlaşsınlar.
Aileler! Çocuklarımızı fanusta büyütmeyelim.
Onlara hastalıklardan, fakirlikten, farklılıklardan bahsedelim.
Bahsedelim ki bir gün kendi başına da gelebileceğini bilsin ve empati kursun.
Empati kursun ki herkesi eşit görsün, kimseyi dışlayıp yalnız bırakmasın.
