Oturuma jean ceket, t-shirtle başkanlık eden kadın senatör

Arizona senatörü Kyrsten Sinema’nn kıyafeti konu olmuş. Neden? Jean yelek, spor t-shirt, mini etek, sneaker ayakkabılar senato oturumuna başkanlık etmiş.

‘Koskoca senatör böyle mi giyinir’ üzerine de tartışma başlamış. Amerikalılar bu tartışmalara alışkın sanırım. Senenin başında first lady Jill Biden’ın kıyafetini de konu etmişlerdi.

Başkan eşi böyle mi giyinir? 70 yaşında bir kadının kıyafeti böyle mi olur?

Peki ne giymişti Jill Biden? Siyah deri bir mini etek, file ince çoraplar ve ince topuklu kısa botlar.

Bence sorun yok. İki kıyafeti de gördüm. Sinema’nın kıyafeti istediği sporlukta, Biden’ınki istediği şıklıkta. Kıyafeti seçerken yaratmak istedikleri hava da buydu muhtemelen. Ama bu konu üzerinden tartışma yaratılır mı emin değilim. Yani şöyle emin değilim.

Bir kadın nasıl giyinmeli?

70 yaşında bir kadın nasıl giyinmeli?

Başkan eşi nasıl giyinmeli?

Senatör olan bir kadın nasıl giyinmeli?

Bu sorulara verdiğimiz cevaplarımız ‘böyle olmalı’dan geliyor çoğu zaman. Peki gerçekten böyle mi olmalı? Kurallar değişemez mi? Bir insan istediği tarzda giyinemez mi? Kıyafet kurallarının ‘kuralları’ sorgulanamaz mı?

İşte bu anlamda bir tartışma konusu olabilir. Bence gayet de yenilikçi olabilir. Ama isimlerinin önünde ünvanları var diye ve sırf kadın diye ‘böyle mi giyinilir’ konusunun tartışma konusu yapılması bence biraz gereksiz.

Mesela Kyrsten Sinema, oturumu lacivert döpiyes, boynunda tek sıra inci, ayağında alçak topuklu ayakkabılarla yönetse daha mı huzurlu olacaktık? Jean ceketle oturuma başkanlık ettiğinde senatörlük görevini yapmamış mı oluyor? Güllü kalem etek, Marilyn Monroe tarzı saçlarla kongrede yemin ettiğinde o yemin tutmuyor mu? (Yemin töreninde kıyafet ve saçı böyleymiş) Çiçekli böcekli, parlak, neon kıyafetler giydi diye tuhaf biri mi oluyor? Veya Jill Biden. 70 yaşında diye mini etek giymesin mi? Başkan eşi diye file çorap yasağı mı var?

Bir yığın olmaz’ımız ve böyle olmamalı’larımız var. Dünya inanılmaz bir hızla değişiyorken bizlerin meşguliyetleri aynı. Hala her insanı bir kalıba sokmaya, aynı olmaya zorluyoruz. Farklılıklar hala ürkütüyor bizi. Hala zihnimizin küçük kalıplarına sığmaya çalışıyoruz. Ama yaşadığımız evren kocaman. Bu büyüklüğe küçük kalıplarla bakmak pek gerçekçi durmuyor. Dar çerçevelere sıkışmak yerine, çerçevesiz bir yerden hayata bakmak daha özgürce sanki.