Giriş
Çevrenize şöyle bir bakın. Neredeyse herkes, hemen her konuda kendini haklı görüyor. Neredeyse herkes, hemen her konuda, her şeyi yapmayı kendine, üstelik sadece kendine hak görüyor. Kimse kendine hak gördüklerinin başkalarının da hakkı olabileceğini düşünmüyor. Hatta kendinin pervasızca yaptıklarını bir başkasından gördüğünde rahatsız oluyor, tepki gösteriyor birçok insan. Abartmıyorum, böyle. Sıfır empatiyle yaşıyor büyük çoğunluk.
*
Somut örnek vereyim… Mesela, çocuğunu okula getiren veliler… İstisnalar elbette var ama büyük çoğunluk otomobiliyle okul kapısının tam önüne kadar geliyor, o noktada duruyor. Çocuğunu okulun kapısına en yakın noktada indiriyor. Arkasında onlarca araç birikmiş, trafik kilitlenmiş, yaya geçidini ihlâl etmiş; önemli değil!
Bakmıyor, düşünmüyor, önemsemiyor. Uyaran, eleştiren biri olduğunda da bağırıp çağırarak üste çıkıyor bu tip insanlar. Sanki sadece onun çocuğu var. Sanki sadece onun çocuğu okula gidiyor. Otomobilini 20-30 metre ileriye park edip 30-40 metre yürümüyor insanlar. Çocuklarını da yürütmüyorlar. Ve o çocuklar, anne-babalarından gördükleriyle büyüyorlar. Ebeveynlerinin bu düşüncesiz, bu saygısız davranışının normal olduğunu düşünüyorlar.
İşin daha ilginci, bunları yapan kişi ertesi gün aynı yerde, kendisinden daha cüretkar, daha pervasız, daha saygısız biriyle karşılaştığında rahatsız oluyor. Okul kapısının önünde durup çocuğunu indiren bir başkasına tepki gösteriyor. Neden? Çünkü o hareketi sadece kendine hak görüyor. Kendi yapınca sorun yok, başkası yaparsa problem…
*
Farkındasınızdır… Kimse kimseyi beğenmiyor bugünün Türkiyesinde. Bu alışkanlık toplumun her kesiminde, yaşamın her alanında var ama sosyal medyada zirve yapıyor. Kimse farklı bir görüş, aykırı bir düşünce duymak istemiyor. Farklı görüş ve düşüncelere tahammülü yok kimsenin.
*
Lâfa gelince ‘empati’ sözcüğünü dilinden düşürmeyenler neredeyse hiç empati yapmıyor. Konuştuğunuzda ‘anlayışsızlık’tan, ‘tahammülsüzlük’ten şikayet edenlerin kimseye anlayışı, tahammülü yok.
‘Bencillik’ten yakınanlar egoizmin kitabını yazıyor günlük yaşamlarında. Kendilerine uygulandığında büyük rahatsızlık duydukları ‘çifte standart’ları başkalarına uygulamaktan hiç rahatsız olmuyor insanların büyük kısmı. İşin kötüsü, bütün bu alışkanlıklar her gün daha da yaygınlaşıp sıradanlaşıyor. Ve kimse aynaya bakmıyor memlekette.
Kimse “Peki ya ben?” diye sormuyor. Dışarıdan ona ayna tutulmasından da hazzetmiyor kimse. Yanlışının söylenmesinden, hatasının gösterilmesinden nefret ediyor insanlar. Böyle olduğunu bile bile yazıyorum bu satırları. İhtiyacı olanlara bir ‘ayna tutma’ yazısı olsun diye…
