Her şeye rağmen

Demokrasimizi beğenmiyoruz ama Çoban Sülü onun sayesinde Cumhurbaşkanı oluverdi. Vasat bir hakim ve halim selim bir zat olan Ahmet Necdet Sezer de, daha bir gün öncesine kadar koltuğunda çantası, otobüs beklerken, demokrasi sayesinde kendini paldur küldür Çankaya’da buluverdi.

[[HAFTAYA]]

Kamyon dolusu örnek var. Merhum Fahri Korutürk, Divan Oteli’nin pastanesinde sütlü kahvesini içerken -yine demokrasi sayesindebirdenbire başına Devlet Kuşu konuverdi ve acele Ankara’ya çağrıldı. Buyrun: 6’ncı Cumhurbaşkanı. Demokrasimizi beğenmiyoruz ama Faruk Gürler’in tepeden inme Cumhurbaşkanlığı hevesi yine demokrasi sayesinde önlendi.

Düşünün ki, daha 6 ay önceye kadar Ankara dışında adını kimsenin bilmediği Mansur Yavaş Bey, şimdi Çankaya adaylarından biri olarak düşünülüyor. Normaldir. Cumhurbaşkanlığı herhalde kimsenin reddedemeyeceği bir yer olmali ki, tevazu gösterip ben oraya uygun değilim diyen yok. Şöyle bir bakın. Kimlerin ismi geçiyorsa, hepsi birden havaya girmiş durumda. Niye beğenmiyoruz? Demokrasinin güzel tarafı bu işte.

Nasıl ki yıllarca askeri okul’a giren her öğrenci “bir gün Cumhurbaşkanı olacağım” hevesi taşıdıysa, bırakın bundan sonra da -mesela- Hukuk Fakültesi’ne giren her öğrenci, bari Ahmet Necdet Sezer’in şansına sahip olsun... Onu beğenmiyorsa, daha fazla çalışıp önce bir Metin Feyzioğlu kalitesine gelsin.

Yollar herkese açık. Merhum Özal, Planlamada çalışırken herhalde Cumhurbaşkanlığı diye bir makam hayal etmiyordu. SSK’da Genel Müdürlük yapmış hiçbir kimse, bir gün CHP’ye genel başkan olabileceğine ihtimal bile vermezdi. Ama artık bunlar mümkün. Biz ne kadar beğenmezsek beğenmeyelim. Çok şey demokrasi sayesinde. Belki de her şey.