Giriş
Duygu yükü ağır bir gece yaşadık. Nasıl olmasın ki? Maç öncesi yapılan koreografiyi görüp, o tulum sesini duyunca ağlamamak mümkün olamadı. Saygı duruşunda nefes almakta zorlandık. Bir şeyler boğazımızda düğümlendi. Tıpkı bu yazı gibi. Bazı zamanlarda bir şeyler söylemek, yazmak çok zor. Ancak devir yeniden ayağa kalkma devridir.
En zor zamanlarda bile yaşamaya devam etme devridir. Deprem felaketi öncesi yaptıkları açıklamalar sonrası ‘nasıl bir araya gelirler?’ denilen başkanlar yan yanaydı. Bırakın yan yana maç seyretmeyi, aynı yoldan bile yan yana geçemeyecek takım taraftarları kol kolaydı. Toplumun her kesiminden insan omuz omuzaydı.
Trabzon insanı tribünlerde depremden etkilenen her ilin plaka numarasının dakikası gelince; o ilin mağdurlarına ‘burada!’ diyerek desteğini sundu. Artık saçma sapan çekişmelere son verme, her türlü lüzumsuz gerilimden vazgeçme ve topluma moral verme zamanıdır. Sporun BARIŞ DOSTLUK ve KARDEŞLİK olduğunu gösterme zamanıdır. Dün akşam gösterdik bunu.
Barışı da, dostluğu da kardeşliği de gösterdik. Hem de en güzelinden, en içteninden. Biz birlikte çok güzeliz. Maça gelince; ayağına sağlık Danimarkalı Larssen. Emeklerinize sağlık Yunanlı Bakasetas, Siopis ve dünyanın dört bir yanından ekmek parası için ülkemizde ter döken sporcu kardeşlerimiz. Tur bizim olsun. Moral bulmaya ihtiyacımız var. Hem de çok.
