Ben unuttum, o unutmadı

Hayvanlarla iç içe büyüdüm desem yalan olmaz. Babaannemin 2 kedisi, annemin 20'ye yakın güvercini, benim ve ablamın kedisi, abimin köpeği... Hatta evdeki son hayvan abimin anneme hediye ettiği bir kuzuydu. Adını Boncuk koymuştuk.

Salonun bir köşesinde uyur, altında çocuk bezi bir oraya bir buraya koştururdu. İnanmayacaksınız ama 'Anneee' derdi bal gibi. Büyüyüp koyun haline geldiğinde eve sığmaz oldu.

Anneme 'Ya o bahçedeki kömürlükte yaşar ya ben' dediğimde annem uzun süre bana düşman olmuştu. Boncuk kömürlüğe yerleşmiş, annem de kömürlüğe en yakın odaya. Bizim ailenin kadınları işte hep böyle arıza. Sonra Boncuğu bir çiftliğe verdik. Annem gün aşırı ziyaretine gitti...

Neyse evde hayvan besleme dönemi 'Biber'le yeniden başladı 3 yıl önce. Biber; rahmetli arkadaşım Sevim'in emaneti, mirası, canının parçası, biricik papağanı. 3 yıldır benim yol arkadaşım, sırdaşım, dahası kızım.

Hastalanınca dünya başıma yıkılıyor, geceleri başında nöbet tutuyorum, veteriner veteriner dolaşıyorum. Onun için günübirliğine Almanya'ya mama almaya gidip dönmüşlüğüm bile var.

Çünkü hastaydı ve ona iyi gelecek mama Türkiye'de yoktu... Geçtiğimiz hafta Biber'in ilk annesi Sevim'in ölümünün 3. yıldönümüydü. Nasıl olduysa aklımdan çıkmış. Bir haftadır kızımda inanılmaz bir değişiklik vardı.

Uzun zamandır Sevim'in adını söylemeyen Biber sürekli bizim ona seslendiğimiz gibi 'Semoşşşş, semoşşşş' diye bağırmaya başladı.

Önce anlayamadım. Sonra öldüğü gün aklıma geldi. Kahroldum. Ben unutmuştum ama o annesinin öldüğünü günü unutmamıştı. Sanki bana da hatırlatmak için sürekli tekrarlıyordu. Sevim'in yakın arkadaşlarını aradım.

Onun en sevdiği camide buluştuk. Dua ettik. Ve Biber o günden sonra sakinleşti. Şu hayvanlardaki hissiyat, keşke biraz da Adem oğlu ile Havva kızında da bulunsaydı.