Giriş
Barış Manço’nun dediği gibi, dışarıda buz gibi lapa lapa kar var. Aylardan şubat, günlerden cumartesi. Cuma günü hastaneye giriş yapan annem beni ancak ertesi gün akşama doğru kucağına alabilmiş. Düşünsenize dünyaya gelmemek için nasıl bir inat! Ve tabii kazanan onlar oluyor... Belki de dünyadaki kötülükleri görmek istemiyorum. Bu yüzden direniyorum. Belki de kadın olarak dünyaya geleceğim için korkuyorum.
"İsminiz kaderinizi taşır" derler. İsmimi Gizem koymuşlar. Ailem cinsiyetimin sürpriz olmasını istemiş. Annemin karnını seven tüm hemşireler "Prensimiz geliyor" dediği için ise erkek doğacağıma şartlanmışlar. Hatta ismim bile hazırmış: Görkem. Ancak erkek kardeşim olan Görkem’in bir 14 yıl daha Dünya’ya gelme niyetinin olmadığından habersizlermiş.
Acaba bu ismi bana koysalar daha görkemli bir hayat sürer miydim? Oysa ki ben Gizem’dim. İsmimi taşımanın haklı gururu ile hayatım boyunca gizemli konuların peşinden gittim. Merak ettim, okudum, araştırdım. Şimdi ise bunları sizlerle paylaşmak için buradayım. Biraz film, biraz dizi, biraz seyahat, biraz astroloji, biraz koçluk... Bunların hepsinin eğitimini aldım. Çünkü öğrenmeye ve bilgiye doymuyordum.
Sundance Film Festivali'nde Büyük Jüri Ödülü, Tolga Karaçelik'in Yönettiği 'Kelebekler'in olmuştu.
Sizlerle ilk olarak, son günlerde tekrar gündeme gelen Kelebekler filmini konuşmak isterim. Biliyorsunuz, geçtiğimiz yıl Sundance Film Festivali'nde Büyük Jüri Özel ödülünü almıştı.
'Kelebekler' deyince akıllara hemen 'ömür kısalığı' geliyor. Evet kelebeklerin ömrü kısadır fakat aslolan o ömrü nasıl geçirdiğidir. Hepimiz sanki yarın hiç ölmeyecekmiş gibi yaşıyoruz. Oysa ki yarın öleceğimizi bilsek özgürleşir, esaretimizden kurtulurduk. Bu yüzden filmi izlerken Suzan karakterinin sözleri uçma isteğimi körükledi. Yüreği delip koca bir sızı bıraktı; "Artık her şeyi hissettiğim an söylemek istiyorum."
Film, birbirinden bağımsız hayatlar süren üç kardeşin bir gün babalarından gelen telefon sonucu memleketleri Muğla’nın Milas ilçesindeki Hasanlar Köyü’ne olan yolculuğunu anlatıyor. Gerçek bir astronot olma hayalleri kuran bir ağabey, yan rollerden sıyrılamamış ve ünlü olmak isteyen oyuncu bir erkek kardeş ve evliliğinin içerisinde sıkışıp kalmış bir kız kardeş...
Çocukluklarındaki travma yüzünden ayrı yollara savrulmuşlar.
Kardeşlerden biri geçmişi unutmak için her şeyini feda etmeye hazır, diğeri ise yaşı daha küçük olduğu ve o günlere dair hiçbir şey hatırlamadığı için bir tutam anı peşinde.
Hayat yaşadığınız aynı olaylarda her iki kişiye de aynı hisleri vermez. En büyük yanlışımız da bu değil mi; karşımızdakini de kendimiz gibi sanmak... Ya da bizimle aynı şeyleri hissetmesi için zorlamak.
Yeniden bir olmaya çabalıyorlar. Ancak film o kadar dramın içerisinde, o kadar absürdlüklerle bezeli ve gerçekçi ki; olmuyor! Çocuklarını yıllarca aramamış bir baba birdenbire mükemmel bir babaya dönüşmüyor.
Filmin öyle bir final sahnesi var ki hem güldürüyor hem ağlatıyor.
Yönetmen Tolga Karaçelik hayatın gerçekliğini ve yalınlığını işte tam da buradan yakalıyor.
Gerçek hayatta da bir yaz daha sona ererken, filmde kardeşleri çocukluklarına götüren Gündoğarken şarkısıyla kapanışı yapalım:
Bir yaz daha bitiyor
Gökyüzü bulutlandı
Dalgalar yorgun ağır
Kıyıda soluklanırlar gibi
Çadırlar söküldüler
Pansiyonlar boşaldı
Ağırlaştı yürekler
Ayrılıklar bir oyun gibi
Bir yaz daha
Umutlar umutsuzluklar gizlice
Biraz daha doyumsuz
Biraz daha
Aşklar ümitsizce
Tatlı sözler vefakar
Adresler telefonlar
Verilip alındılar
Sanki aranacaklar gibi
(Astrolojik bilgi: Tolga Karaçelik 19 Mayıs 1981 doğumlu. Aslında kimliğini yansıtan Güneş burcu Boğa ancak 28 derece olduğu için -ki bu dereceler astrolojide çok kritiktir-, bir sonraki burçtan da kendisine bir şeyler katar. Karaçelik Boğa’nın sabırlı, istikrarlı ve amaçlarını gerçekleştiren yönlerini örnek alırken, bir sonraki burç olan İkizler’in de araştırmacı, öğrenmeye meyilli ve esprili yeteneklerini kendine katmış. Bunda iletişim gezegeni olan Merkür’ün de İkizler olmasının katkısı büyük.)
